Mel's Wonderland: Review: Stad van de eeuwige nacht

woensdag 25 april 2018

Review: Stad van de eeuwige nacht – Preston & Child

FBI-detective Aloysius Pendergast is terug! Stad van de eeuwige nacht van Preston & Child, het zeventiende deel in de Pendergast-serie, is nog spannender dan De verborgen kamer.

Het begint met een fanatieke speurtocht naar Grace Ozmian, de vermiste dochter van een tech-miljardair. Eerst vermoedt de NYPD dat de mooie en roekeloze Grace, die geregeld in de tabloids staat, simpelweg weer in een wild avontuur verzeild is geraakt. Maar de zaak draait 180 graden als het lichaam van de jonge vrouw wordt gevonden in een verlaten pakhuis in Queens, en haar hoofd nergens te bekennen is.

Luitenant Vincent D'Agosta en special agent Pendergast worden op de zaak gezet en al snel raken ze in het vizier van een tegenstander die het hart van de stad bedreigt. Pendergast zal alles op alles moeten zetten om deze gevaarlijke vijand te ontmaskeren – laat staan om het te overleven…

Zodra er een boek van Preston & Child in de rekken verschijnt, graai ik het weg. Die Moet Ik Lezen.

Ze stellen me nooit teleur, ook nu weer niet.

Trouwens, ik vind Pendergast een van de meest intrigerende, mysterieuze, fijne personages in het thrillergenre. Een zaak oplossen met hem is nooit saai. Ik vraag me af waarom deze reeks nog niet verfilmd is (of heb ik iets gemist!?), al kan dat liggen aan het feit dat Pendergast een wel erg moeilijke rol zal zijn om te vertolken. Hij zit enerzijds complex en met vele lagen in elkaar en anderzijds ook heel rechtlijnig en simpel.

De dader in dit verhaal is echt wel subliem gevonden. Ik kan natuurlijk niet te veel vertellen zonder zijn identiteit weg te geven, maar ik kan je alvast zeggen dat Pendergast en D’Agosta er een serieuze kluif aan hebben; hij is een geduchte tegenstander. Ik had bovendien niet geraden wie het was.

Het blijft dus spannend, verrekte spannend, tot aan zeg maar bijna het eind van het verhaal.

Waarom niet helemaal tot het eind? Wel, ik vond de laatste scéne te lang uitgemolken. Je weet al wie het is, maar dan komen er nog een boel actiescénes. Op zich niks mis mee, en veel lezers zullen dit heerlijk vinden, maar ik ben daar niet zo’n fan van. Geloof me, dat is het enige negatieve puntje, en dat is dan nog een erg subjectieve.

Preston & Child weten me telkens weer te verbazen; ze blijven afkomen met de meest originele en geniale ideeën. Als ze ooit stoppen met deze reeks, kom ik persoonlijk aan hun deuren smeken.